Top 10 Scary Vietnamese Urban Legends

Top 10 Scary Vietnamese Urban Legends
Starting off at number 10 we have Ghost Tape Number 10. During the Vietnam War, its claimed that the US came up with a creepy new tactic in their fight against the Vietcong. With the help of the South Vietnamese, the US army created scary messages that sounded like voices of the dead. Along with shrieks, screams, and moans, a dead Viet Cong soldier pleads with his comrades, saying things like -My friends, I have come back to let you know that I am dead … I am dead!- and -Don't end up like me. Go home friends, before its too late!- … American helicopters blasted the Ghost Tapes over the jungle to make it sound like the voices were coming from everywhere. This was intended to do more than just scare them - the US army was playing on the strongly held Vietnamese belief that the spirits of the dead are doomed to walk the earth in their own personal hell if their bodies are not found and properly buried. It was hoped that this fear could be instilled in the Viet Cong and convince them to give up the fight or meet the same fate as the ghostly voices.

Next up at number 9, we have The Pregnant Ghost. In December 2001, a house caught fire in Saigon which took the life of 7 family members. The fire started in the early morning and quickly engulfed the first floor which was also a showroom for the family's motorbike shop. People living nearby were woken up by the smell of burnt plastic tires. The family tried to escape but found the only way was through the balcony. One by one people jumped but then a pregnant woman stepped forward onto the balcony. She was the daughter of the owners. The upper floor wasn't that high so everybody urged her to just jump - but she was too scared. She stepped back from the balcony, towards flames, and was never seen again. By the time the fire was put out the next days, the pregnant woman could not be found. In the years since then, locals swear that on certain nights - you can see the ghost of the pregnant woman standing on the balcony. Even though she is already dead, they say you can see the fear in her eyes as she looks down at the ground, clutches her baby and steps back into the flames that went out years ago.

Moving on to number 8 we have Apartment 727. This building used to be a symbol of luxury in Saigon - the tallest millionaire residence. Its divided into 6 blocks with 530 rooms but despite the grand plans of the past, it now lies almost completely abandoned. The simple reason is - people believe its haunted. In the 1960s, this was where a lot of US officers lived. Now, locals claim they see military ghost parades and the shadow of a blonde American soldier holding hands with a Vietnamese girl. They believe this is down to the spirit of the 4 virgins in the building. The legend goes that during the construction of the hotel, everything was going smoothly until the last floor of the building where many deaths and accidents occurred. The owners stopped construction for 3 days to set up an altar. People say they were advised by a Chinese exorcist to bring in the bodies of 4 virgin women. They then buried the bodies in the 4 corners of the building in order to exorcise whatever demon or curse was stopping construction. It seemed to work and the building was completed - but locals say that this act is the reason the building is so haunted today - and no soul wants to live there anymore.

Moving on to number 7 we have the Batutut. Every country seems to have some sort of Bigfoot story - well this is Vietnam. This apelike creature is said to wander the forested hills of Vietnam. Many locals have reported seeing it for a number of years. It gained wider attention when US servicemen returned from the Vietnam War with the same stories of the creature. The first documented Batutut sighting was in 1947 by a Dr. John MacKinnon in the Vu Quang Nature Reserve. Dr. MacKinnon was searching the area for undiscovered wildlife and came across tracks which he identified as hominid - a human-like creature. He said it stood at around 6ft in height. The creature is said to have hair covering its entire body except for its hands, feet, and face. The hair color can vary from grey to brown to black. They've been observed walking on two legs and also both alone and in small social groups. Those who claim to be experts say they forage for fruit and leaves but also hunt small prey. However, there is no evidence beyond eyewitness accounts and so for now, the Batutut remains an intriguing legend.

Moving on to number 6 we have The Meat Eater. The story goes like this. In a small town in Vietnam, the houses were very packed together. This was many years ago when people didn't have a fridge to keep their meat fresh and so the only way was to put salt on the meat and store it in their backyard kitchen. They didn't have any special container and just left it on a shelf. One night, a housewife in a family store their meat on the shelf. The next morning, a piece of it was missing. Furious, she went round and asked the family where it was - nobody knew. That night, she put the meat on a different shelf to make sure no one would take it away. The next morning, she went to the backyard and again, she found the meat missing.

She complained to her husband and that night, the couple stayed up to try and catch the culprit. When night came, they sat by the window overlooking their backyard. Just after 1 Am, they saw the shadow of a woman jump over their fence. They realized it was the old woman from next door. When they went out to catch her - they were shocked to see she already had the meat in her hands and was biting into it raw with a crazed look in her eyes. She looked possessed and was tearing the meat apart with sharp teeth and fangs. After finishing up the meat, she lept back over the fence. The next day they confronted the old woman's family about what had happened, they refused to believe their grandmother could have done it. The next day, the couple had to leave town for some business - they left their 1-year-old baby at home with a babysitter. They returned at 1 AM just in time to hear a loud scream come from the babies room.

They rushed upstairs to find their worst fears had come true. They had left no meat in the backyard that night and so the possessed old woman had climbed into the room and was biting on the babies arm - her face pale and fangs dripping. They attacked her and she jumped out of the window. The whole village helped to hunt the old woman - they eventually found her on top of a house. They tried but failed to get her down and decided the only way was to burn the building down. The old now transformed into her demonic form. She laughed and laughed until the roof collapsed and she fell into the flames - letting out a blood curling evil scream and then - silence, only the crackling of wood. The next day, all they found in the ashes was a very small skull. The old woman's family had already disappeared - leaving the village with more questions than answers - and a terrifying story to pass down the generations.

Moving on to number 5 now we have Mirrors. It is a common belief in some parts of Vietnam that Mirrors have a supernatural quality to them which can be used as a help or a curse. Its believed that mirrors are a portal to the spirit world. This is used as a defense against evil spirits. It's not uncommon to see mirrors hung on peoples doors. The idea for this is that an evil spirit will approach the door and be scared away by the mirror, not wanting to slip through the portal as it passes through the door. However, mirrors aren't always tools for good. Some Vietnamese believe that if you stare into a mirror for too long, a reflection can take your place and you will be the one who ends up in the mirror. You won't realize it until you go to step away and blink out of existence, forced to wait in the mirror until the real you return. Youll be forced to copy their movements exactly - and nobody will be able to see you screaming out for help through your eyes.

Next up at number 4, we have Thuan Kieu Plaza. In the heart of Saigon's busy Chinatown district is a series of three towers - each one stands 33 floors tall. Buildings A and B are completely deserted while building C has just a few people living there. During its construction in the late 80s, some of the workers died due to poor safety standards. No compensation was offered to the family and so one of them put an ancient Chinese curse on the site called -Lo Ban- …. The accidents and problems only got worse - people blamed it on the curse. Then, the ghost stories came. One involved a taxi driver who got a call from one of the abandoned builds. He went anyway but when he arrived at the place, it was of course empty. He called the girl on the other end of the phone but all he could hear was heavy breathing and muffled screams. He drove away, terrified. When he asked locals about it - they said it was most likely the ghost of a girl who was murdered by her boyfriend on the site in 2005. There are many stories like this - only adding to how deserted and creepy this plaza really is.

Moving on to number 3 now we have the Lonely Ghosts. There is a belief among some people in Vietnam that if people die alone then they will stay near where they died as ghosts because nobody was there to guide their spirits to the afterlife. They could have died alone, maybe their family didn't even know of their death or a person may have died with no family at all. If someone had a violent death, as spirits they'll be mischievous - not always evil but often violent. September is the -Ghost month- of Vietnam and during that time you can see people burning paper money in rusty buckets in the hopes of appeasing the lonely ghost.

Next up at number 2, we have Tao Dan Park. This 10-hectare park in Saigon is beautiful by day, attracting many tourists who wander around its green gardens and shady tall trees. If you dig a bit deeper - you'll find that some consider this to be the most haunted park in all of Vietnam. The story goes that over 10 years ago, a man and his girlfriend were having a picnic in the park when they were brutally attacked. The man was killed but the woman managed to survive and escape. Officials say there is only one recorded case of a murder in the Park. It was of a young man called Tuan in 1989. He was trying to sell his motorbike and asked his friend Hung to help. Instead, Hung and another accomplice killed Tuan and took the bike for themselves. Locals say that whichever one is true - the cold-blooded murder that was committed has stained the park forever - and the spirits of the victims remain.

And finally, at number 1 we have The Singing Girl. For many years, there was only really one official place in Saigon to bury the dead - Binh Hung Hoa Cemetery. Because of this concentration of dead people - many believe its one of the most haunted places in Vietnam. Perhaps one of the most famous stories is that of the singing girl. There was once a 16-year-old girl who lived in the area. She was known for her love of Kai Lung (c?i l??ng) - a well-known singer in Vietnam. The girl fell for a singer from a local theater - however, her Father didn't approve of their love due to the singer's lowly background and forced him to enroll in the army in hopes of separating them. A few months passed by and the girl was heartbroken to learn that her lover had died in the war. She was furious at her father and so hurt by her lover's death that she took her own life by jumping into the pond in the cemetery. Her body wasn't found until 6 days later. Ever since that fateful day - on every night with a full moon - locals swear they see her standing on the edge of the water, mournfully singing her favorite singers songs.

สโนว์ไวท์กับผมสีแดง

แม้จะมีชื่อเรื่อง แต่การเรียกมังงะเรื่องนี้ว่าเป็นการดัดแปลงจาก Snow White คงเป็นการยืดยาว ไม่มีราชินีผู้ชั่วร้าย คนแคระ หรือเวทมนตร์ และองค์ประกอบของโครงเรื่องเดียวที่ทั้งสองเรื่องดูเหมือนจะมีร่วมกันคือแอปเปิ้ลอาบยาพิษ แต่นี่เป็นเรื่องราวที่เหมือนเทพนิยายที่ยืมองค์ประกอบบางอย่างที่นี่และที่นั่น แต่เติมแต่งฉากและตัวละครด้วยความรู้สึกที่ทันสมัย แทนที่จะเป็นเจ้าหญิงผู้ไร้เดียงสา ตัวเอกเป็นหญิงสาวอิสระที่มีอาชีพการงาน และแทนที่จะเป็นเจ้าหญิงแสนโรแมนติก เธอค่อยๆ สร้างความสัมพันธ์โรแมนติกที่มีพื้นฐานมาจากมิตรภาพ

เรื่องย่อ:

ชิรายูกิเป็นนักสมุนไพรที่มีผมสีแดงสดผิดปกติ รูปลักษณ์ที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอดึงดูดความสนใจที่ไม่ต้องการของเจ้าชาย Raj ผู้ซึ่งต้องการให้เธอเป็นนางบำเรอของเขา แทนที่จะยอมทำตามข้อเรียกร้องของเขา ชิรายูกิกลับหนีจากบ้านของเธอและพยายามหลบหนีเข้าไปในป่าของอาณาจักรใกล้เคียง ที่นั่นเธอได้พบกับชายหนุ่มชื่อเซน ซึ่งรู้ตัวว่าเธอกำลังหลบหนีและเสนอที่พักให้เธอ ทั้งสองเริ่มสร้างมิตรภาพที่เจ้าชู้ แต่เจ้าชาย Raj ยังไม่ยอมแพ้ ชิรายูกิจะทำอย่างไรเมื่อชีวิตของเพื่อนใหม่ของเธอต้องตกอยู่ในอันตรายจากเจ้าชายผู้ขี้ขลาดตาขาว

ทบทวน:

ตามบันทึกของผู้เขียน บทแรกของมังงะโชโจ้นี้ถูกมองว่าเป็น one-shot และการตัดสินใจเปลี่ยนเป็นซีรีส์ในภายหลัง ข้อเท็จจริงที่ว่าเรื่องนี้ถูกจินตนาการว่าเป็นเรื่องราวที่ทำเสร็จเพียงครั้งเดียวนั้นชัดเจน และบทแรกเป็นส่วนที่อ่อนแอที่สุดของหนังสือ ไม่มีเวลามากมายที่จะอุทิศให้กับการพัฒนาตัวละครหรือสร้างความตึงเครียด โรแมนติกหรืออื่นๆ เจ้าชายราจถูกพรรณนาว่าเป็นเจ้าเล่ห์เกินกว่าจะดูเหมือนเป็นภัยคุกคามที่น่าเชื่อถือ และนักแสดงนำทั้งสองของเราไม่มีเคมีเข้ากันมากนัก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะในตอนแรกพวกเขาทั้งคู่ไม่ค่อยน่าสนใจนัก ชิรายูกิเป็นคนเจ้าระเบียบและจริงจังมาก แต่เธอดูสงบในสถานการณ์ส่วนใหญ่ของบทที่เธอยากจะเข้าใจ ในส่วนของเขา เซนเป็นผู้ชายทั่วไปที่ค่อนข้างสนใจ เขาดูมีความมั่นใจและค่อนข้างเจ้าเล่ห์ แต่ก็ขี้อายเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเรื่องโรแมนติก… หาว! ฉันรู้สึกเหมือนฉันเคยเห็นตัวละครประเภทนี้เป็นร้อยครั้ง บทแรกไม่ใช่บทเปิดตัวที่แย่นัก มันไม่น่าสนใจเลย และถ้านี่คือทั้งหมดที่ฉันได้อ่าน ฉันคงประหลาดใจมากที่ได้ยินว่าเรื่องนี้ได้รับเลือกให้ขยายเป็นซีรีส์

โชคดีที่สิ่งต่าง ๆ ดีขึ้นจากที่นี่ ชิรายูกิและเซนต้องเผชิญกับความท้าทายที่น่าสนใจมากขึ้นในบทต่อๆ ไป เมื่อเราได้รับเบาะแสของอุบายทางการเมือง และชิรายูกิก็ได้รับการทดสอบทักษะสมุนไพรของเธอ เมื่อมังงะดำเนินไป ชิรายูกิก็เริ่มเปล่งประกายในฐานะตัวละครหลัก เธอตั้งเป้าหมายและมุ่งไปสู่เป้าหมายนั้นด้วยความมุ่งมั่น และในกระบวนการนี้พิสูจน์ให้เห็นว่าเธอกล้าหาญ ฉลาด และไม่ย่อท้อ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเซนก็น่ารักมากขึ้นตลอดเล่ม เขาสนับสนุนการไล่ตามอาชีพของชิรายูกิ รับฟังสิ่งที่เธอพูด เคารพการตัดสินใจของเธอและไม่เคยเอาแต่ใจ แม้ว่าความสัมพันธ์ที่สับสนอลหม่านหรือการต่อสู้จะเพิ่มความตึงเครียดและดราม่าให้กับเรื่องราว แต่ก็เป็นเรื่องดีที่ได้เห็นความโรแมนติกแสนหวานแบบนี้ที่ตัวละครดูเหมือนจะชอบกันอย่างแท้จริงและพอใจที่จะปล่อยให้สิ่งต่างๆ ค่อยๆ พัฒนาไป

มังงะผู้หญิงเรื่องนี้เริ่มต้นช้า แต่สร้างกระแสให้กับแต่ละบท และฉันพบว่าตัวเองสนุกมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อดำเนินเรื่องไป ด้วยตัวละครที่น่ารักและความโรแมนติกที่มีเสน่ห์ ซีรีส์นี้มีศักยภาพมากมาย และฉันวางแผนที่จะหยิบเล่มที่สองเมื่อออกวางจำหน่าย

การ์ตูนผู้หญิงแบบ PDF สั่งได้เลยที่ไลน์ไอดี fattycatty หรือแสกนคิวอาร์โค้ดไลน์ที่นี่

สั่งซื้อการ์ตูนตาหวาน
การ์ตูนผู้หญิงแบบ PDF
มีเป็นพันเล่มคลิกเข้าไปเลือกดูได้เลยที่นี่

รีวิวตะกร้าผลไม้อีกซีรีส์

มังงะเรื่อง Fruits Basket โดย Natsuki Takaya เป็นหนึ่งในซีรีส์การ์ตูนเรื่องโปรดตลอดกาลของฉัน! ฉันรักตัวละครและเรื่องราวที่สะเทือนอารมณ์ สะเทือนใจ และท้ายที่สุดคือเรื่องราวที่ยกระดับจิตใจ ดังนั้นเมื่อฉันได้ยินว่าจะมีภาคต่อฉันก็ตื่นเต้นมาก แต่ซีรีย์ใหม่นี้จะสามารถรักษามาตรฐานที่สูงมากซึ่งกำหนดโดยรุ่นก่อนได้หรือไม่?

เรื่องย่อ:

Sawa Mitoma เป็นเด็กผู้หญิงขี้กังวลและขี้กังวลที่ไม่มีเพื่อน และเนื่องจากเหตุการณ์บางอย่างในอดีตและการตักเตือนที่รุนแรงของแม่ของเธอ เธอจึงขาดความมั่นใจในตนเอง เธอเชื่อว่าเธอจะสร้างความไม่สะดวกและทำให้คนอื่นรำคาญหากเธอต้องโต้ตอบกับพวกเขา ดังนั้นเธอจึงพยายามก้มหน้า แต่เมื่อเธอเข้าโรงเรียนมัธยม เธอพบว่าตัวเองถูกผูกมัดให้เข้าร่วมสภานักเรียนโดยไม่คาดคิดโดยมุตสึกิ โซมะ รุ่นพี่ที่โด่งดังของเธอ ขณะที่เธอทำงานในสภานักเรียนและใช้เวลากับมุตสึกิและสมาชิกคนอื่นๆ ของตระกูลโซมะ ซาวาก็ตระหนักว่าเธอพลาดอะไรไปหลายอย่างจากการใช้ชีวิตในแบบที่เธอเป็น และเธอตัดสินใจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง แต่ทำไมมุตสึกิถึงสนใจซาวะตั้งแต่แรกล่ะ? เธอพอจะมีความเกี่ยวพันกับตระกูลโซมะบ้างไหม?

ทบทวน:

หากไม่ชัดเจนจากเรื่องย่อ Fruits Basket Another จะมุ่งเน้นไปที่รุ่นต่อไปของ Sohma และในขณะที่มีตัวละครรองสองสามตัวปรากฏขึ้น แต่ไม่มีตัวละครหลัก mutsuki ของ Fruits Basket ปรากฏตัวนอกเหตุการณ์ย้อนหลัง แม้ว่าเราจะไม่เห็นพวกเขาเลย แต่เรารับรู้ได้ว่ามีตัวละครกี่ตัวที่ทำอะไรจากสิ่งที่พูดเกี่ยวกับพวกเขาและจากความสุขของลูกๆ ในหลาย ๆ ด้าน Fruit Basket ทำหน้าที่เหมือนบทส่งท้ายของ Fruits Basket แล้วมันก็เป็นเรื่องราวที่แยกจากกัน ย้ำถึงประเด็นสำคัญหลายๆ ประเด็นของ Fruits Basket เช่น ความสำคัญของการเปลี่ยนแปลงและการเติบโตส่วนบุคคล และวิธีที่ความสัมพันธ์ในครอบครัวที่ไม่เหมาะสมสามารถทำตัวเหมือนคำสาป ใน Fruits Basket Another เราเห็นว่าชาว Sohma หลายคนสามารถหลุดพ้นจากคำสาปเชิงเปรียบเทียบที่ครอบครัวกดขี่ข่มเหงใส่พวกเขา และสามารถให้บ้านที่อบอุ่นและสนับสนุนลูกๆ ของพวกเขาได้ วงจรของการล่วงละเมิดได้พังทลายลงแล้ว และรู้สึกดีที่รู้ว่าตัวละครโปรดของฉันไปได้ดีและมีความสุข

แต่นี่ไม่ใช่ความสุขที่สมบูรณ์แบบตลอดไป เราเรียนรู้ในภายหลังในซีรีส์ว่าสมาชิกในตระกูล Sohma รุ่นเก่าหลายคนต่อต้านการเปลี่ยนแปลงที่คนรุ่นใหม่ยอมรับ และตัวละครบางตัวยังคงมีปัญหาครอบครัวที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขและมีแนวโน้มว่าจะไม่มีทางแก้ไขได้ วิธีใดก็ได้ที่มีความหมาย ในทำนองเดียวกัน ในขณะที่ Sawa ก้าวหน้าอย่างมากในมังงะเรื่องนี้ด้วยการหาเพื่อน สร้างความมั่นใจ และเผชิญหน้ากับความกลัว ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแม่จอมเจ้าเล่ห์ยังคงเป็นพิษและอาจเกินเยียวยา ถึงกระนั้น Sawa ก็ต้องอยู่กับเธอต่อไปจนกว่าเธอจะโตพอที่จะเป็นอิสระได้ สิ่งต่างๆ อาจจะดีขึ้นสำหรับ Sawa ในตอนที่เริ่มซีรีส์ ตอนนี้เธอมีคนที่เธอสามารถพูดคุยด้วยเกี่ยวกับความรู้สึกของเธอและขอความช่วยเหลือได้ แต่เธอก็ยังมีปัญหาและไม่มีทางที่จะง่ายหรือเร็ว วิธีแก้ปัญหา ถึงกระนั้นเธอก็มุ่งมั่นที่จะพยายามก้าวต่อไป ฉันคิดว่านี่อาจเป็นข้อความที่ Natsuki Takaya พยายามสื่อถึงซีรีส์นี้ การเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องยากและอาจเกิดขึ้นได้ช้า และสุดท้ายแล้วอาจไม่มีทางแก้ไขทุกอย่างในชีวิตของเราได้ แต่ถ้าเราพยายามต่อไป เราจะสามารถก้าวหน้าไปได้ทีละเล็กละน้อย ด้วยวิธีนี้ มังงะผู้หญิงเรื่องนี้จึงเหมาะสมอย่างยิ่งต่อจาก Fruit Basket

Sawa เป็นตัวละครที่ฉันค้นพบว่าตัวเองกำลังหยั่งรากอย่างรวดเร็ว ฉันรู้สึกเห็นใจเธอทุกครั้งที่แม่ของเธอจะฉีกเธอ และฉันก็ดีใจกับเธอทุกครั้งที่เธอสามารถก้าวหน้าได้ เป็นประสบการณ์ที่น่าพึงพอใจมากที่ได้เห็นเธอเติบโตตลอดซีรีส์และพบสถานที่ที่เธอรู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของเธอ เด็กๆ Sohma เป็นกลุ่มที่มีความหลากหลาย และฉันพบว่าพวกเขาสนุกสนานจริงๆ และทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจที่เห็นพวกเขาโต้ตอบกันและเข้ากันได้ดี ฉันยังสนุกกับการเห็นว่าพวกเขาเหมือนหรือแตกต่างจากพ่อแม่ของพวกเขาอย่างไร บางตัวมีความคล้ายคลึงกับพ่อแม่คนใดคนหนึ่งมากจนเกือบจะเป็นตัวละครเดียวกัน แต่ตัวอื่นๆ แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงหรือเป็นส่วนผสมที่น่าสนใจของพ่อแม่สองคน ไม่ใช่ว่าตัวละครทุกตัวจากซีรีส์ต้นฉบับจะมีลูกที่ปรากฏในมังงะเรื่องนี้ ดังนั้นเราจึงไม่เข้าใจว่าทุกคนเป็นอย่างไร แต่มีตัวละครบางตัวที่ฉันดีใจมากที่ได้เห็นในที่สุดได้พบรักในภายหลัง จุดสิ้นสุดของตะกร้าผลไม้

การอ่านตะกร้าผลไม้อีกครั้งเป็นประสบการณ์ที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้กลับบ้านอีกครั้ง การหยอกล้อกันระหว่างเด็ก Sohma รู้สึกอบอุ่นและคุ้นเคย และฉันซาบซึ้งมากที่ได้รู้ว่าทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีสำหรับตัวละครที่ฉันชื่นชอบที่สุดจากซีรีส์ต้นฉบับ ฉันพบว่า Sawa เป็นตัวแสดงนำที่น่าสนใจ และเรื่องราวของเธอก็มอบช่วงเวลาแห่งอารมณ์ที่หนักอึ้งในแนวทางเดียวกับ Fruits Basket ดั้งเดิม โดยรวมแล้วฉันพบว่า Fruits Basket Another น่าอ่าน ที่กล่าวว่า ฉันไม่คิดว่านี่เป็นซีรีส์ที่ยืนหยัดด้วยตัวของมันเองได้ดีเป็นพิเศษ นอกจากการอ้างถึงคำสาปจากภาคแรกแล้ว นี่เป็นการ์ตูนสั้นจำนวน 3 เล่มและใช้เวลามากมายไปกับการแนะนำตัวละคร ซึ่งจะปรากฏตัวเพียงช่วงสั้นๆ เพื่อให้แฟนๆ ของซีรีส์ต้นฉบับได้ร้อง “เฮ้! นั่นมันลูกพอดูได้! พระเจ้าช่วย!" ในขณะที่ฉันรู้สึกพึงพอใจกับตัวละครเหล่านั้นที่โผล่ขึ้นมา ฉันคิดว่านี่คงจะน่ารำคาญหรือสับสนสำหรับคนที่ไม่ได้อ่าน Fruits Basket ฉันไม่แน่ใจว่าทำไมใครๆ ถึงอยากอ่านภาคต่อก่อนซีรีส์ต้นฉบับ แต่ในกรณีนี้ หากคุณสนใจซีรีส์นี้แต่ยังไม่เคยอ่าน Fruits Basket ฉันขอแนะนำให้ลองดูก่อน หากคุณเป็นแฟนของ Fruits Basket ฉันจะบอกว่ามันคุ้มค่าที่จะอ่าน

รีวิวซีรีส์ Phantom Dream

Phantom Dream เป็นซีรีส์มังงะเรื่องแรกของ Natsuki Takaya ผู้สร้าง Fruits Basket มังงะโชโจคลาสสิกที่ได้รับรางวัล เมื่อ Fruits Basket ได้รับการดัดแปลงเป็นอนิเมะใหม่ ฉันเพิ่งกลับไปอ่านซีรีส์ทั้งหมดอีกครั้งและสนุกกับมันมาก จนฉันตัดสินใจอ่านผลงานอื่นๆ ของเธอซ้ำ ฉันเริ่มต้นด้วย Phantom Dream ซึ่งเป็นเรื่องราวแฟนตาซีโชโจที่เต็มไปด้วยการต่อสู้เหนือธรรมชาติ ความรัก และโศกนาฏกรรม

เรื่องย่อ:

ทามากิ โอโตยะได้รับสืบทอดพลังทางจิตวิญญาณจากปู่ของเขา เช่นเดียวกับตำแหน่งของชูโกชิ นักบวชที่สามารถขับไล่อารมณ์ด้านลบที่รุนแรงซึ่งทำให้ผู้คนกลายเป็นสัตว์ประหลาด โชคไม่ดีที่ Gekka ซึ่งเป็นตระกูลผู้วิเศษด้านมืดกำลังพยายามยุยงให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เพื่อจุดจบของพวกเขาเอง ด้วยความช่วยเหลือของ Asahi แฟนสาวของเขาและสมาชิกในครอบครัวหลายคนที่สืบทอดความสามารถทางจิตวิญญาณ Tamaki จะต้องปกป้องมนุษยชาติและหยุดยั้ง Gekka ก่อนที่มันจะสายเกินไป

ทบทวน:

ฟังดูเหมือนการจัดฉากทั่วไปสำหรับการ์ตูนแฟนตาซีเหนือธรรมชาติ แต่แม้ในผลงานแรกนี้ คุณก็ยังเห็นองค์ประกอบของสิ่งที่จะทำให้ผลงานชุดต่อมาของ Natsuki Takaya ได้รับเสียงชื่นชมอย่างมาก มังงะเรื่องนี้เต็มไปด้วยตัวละครที่เหมาะสมและดราม่าทางอารมณ์ที่ทรงพลัง แต่ก็มีสัญญาณมากมายที่แสดงถึงความไม่ชำนาญของผู้สร้าง ดังนั้น เรามาตรวจสอบสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นข้อบกพร่องที่สำคัญของ Phantom Dream และจุดแข็งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของ Phantom Dream:

1. ลักษณะของทามากิ (ในเล่ม 1 + 2): ทามากิเป็นตัวเอกของมังงะเรื่องนี้ แต่สำหรับเล่ม 1 และเล่ม 2 ส่วนใหญ่แล้ว เขายากที่จะอ่านต่อ เราไม่ได้มองอะไรจากมุมมองของเขา แต่เราเกือบจะบอกได้เฉพาะว่าเขาคิดหรือรู้สึกอย่างไรโดย Asahi มันแย่มากที่ช่วงหนึ่ง Hideri ญาติที่ปรากฏตัวในเล่ม 2 บ่นว่าเขาไม่เข้าใจ Tamaki และแม่ของ Tamaki บอกว่าเขาควรไปถาม Asahi เกี่ยวกับเขา! เป็นผลให้ฉันพบว่าทามากิค่อนข้างแตกต่างในช่วงแรกของซีรีส์ โชคดีที่ตอนจบเล่ม 2 มีบางอย่างเกิดขึ้นที่ทำให้ทามากิเปลี่ยนไป เขาเริ่มที่จะเปิดใจมากขึ้นและในที่สุดเราก็ปล่อยให้ความคิดภายในของเขา ฉันตัดสินใจไม่ได้ว่านี่คือสิ่งที่ Takaya ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก เกิดขึ้นเพราะเธอตระหนักว่าเธอจำเป็นต้องปรับเปลี่ยนวิธีการเขียนของเขา หรือหากการเปลี่ยนแปลงเป็นเพียงผลสืบเนื่องตามธรรมชาติของเหตุการณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นในมังงะ ณ จุดนี้. โดยไม่คำนึงว่านี่เป็นวิธีที่น่าผิดหวังในการแสดงตัวละครนำ

2. ศิลปะที่ไม่สอดคล้องกัน: ไม่มีสองวิธีเกี่ยวกับเรื่องนี้ ศิลปะในเล่มแรกๆ ดูไม่ค่อยดีนัก ตัวละครมักมองข้ามและทามากิกับคานาเมะแม่ของเขามักจะดูเหมือนตาห่างกันเกินไป หน้าเว็บรู้สึกแออัดและแผงควบคุมเต็มไปด้วยสกรีนโทนและการตกแต่งพื้นหลังที่ไม่จำเป็น บางส่วนอาจเป็นผลมาจากกระแสศิลปะที่กำลังเป็นที่นิยมในขณะนั้น ดูเหมือนว่าฉันจะจำมังงะแนวโชโจยุค 90 จำนวนมากที่หนักไปที่สกรีนโทนได้ แต่ที่นี่กลับรู้สึกรก เหมือนกับที่ Natsuki Takaya กลัวว่าจะมีพื้นที่ว่าง ศิลปะไม่ดีขึ้นเมื่อสิ่งต่าง ๆ ดำเนินต่อไป สองเล่มสุดท้ายดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ด้วยเลย์เอาต์ของเพจที่ลื่นไหลเป็นธรรมชาติกว่ามาก และทาคายะก็จับต้องได้อย่างชัดเจนในการวาดตัวละครของเธอ ใช้เวลาสักครู่เพื่อไปที่นั่น

3. ความยาวของซีรี่ส์: ซีรี่ส์นี้จะได้รับประโยชน์จากการมีความยาวอย่างน้อยสองสามเล่ม เนื้อหาครอบคลุมเนื้อหามากมายในเล่มเพียง 5 เล่ม และในบางครั้ง สิ่งต่างๆ อาจรู้สึกเร่งรีบหรือเหมือนมีอะไรมากมายถูกขว้างใส่คุณในคราวเดียว นอกจากนี้ยังมีตัวละครสองสามตัวที่สามารถใช้เนื้อหนังได้มากกว่านี้ โทกิวะและมิกิริเป็นตัวละครที่มีพลังทางจิตวิญญาณซึ่งควรจะช่วยเหลือทามากิ แต่ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นประโยชน์เลยสำหรับทั้งซีรีส์ หน้าที่เดียวของ Tokiwa ในการเล่าเรื่องคือการนำเสนอข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ของ Tamaki และ Asahi และ Migiri ใช้เวลาทั้งหมดของเธอดูแล Tamaki ที่ไม่สมหวัง ฉันเดาว่าสิ่งนี้ควรจะสร้างความตึงเครียด แต่ส่วนใหญ่ก็ราบเรียบ เมื่อสิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้น ตัวละครเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องอยู่ในซีรีส์เลย! มันคงดีสำหรับพวกเขาที่จะมีการพัฒนามากกว่านี้หรือมีอะไรให้ทำมากกว่านี้

1. ตัวละครที่ซับซ้อน: แฟน ๆ ของ Natsuki Takaya จะไม่แปลกใจที่ได้ยินว่าไม่มีวายร้ายคนใดใน Phantom Dream ที่ถือว่าชั่วร้ายอย่างแท้จริง แน่นอนว่าพวกเขาทำสิ่งที่เลวร้าย แต่พวกเขาล้วนมีเหตุผลในสิ่งที่พวกเขาทำและเรื่องราวเบื้องหลังอันน่าสะเทือนใจที่จะทำให้คุณเห็นอกเห็นใจพวกเขาก่อนที่คุณจะรู้ตัว ในทำนองเดียวกัน Asahi เริ่มต้นจากการเป็นตัวละครที่ดูเหมือนเป็นโปรเฟสเซอร์ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอมีอะไรมากกว่าที่คุณคาดหวัง ในตอนแรกเธอรู้สึกเหมือนเป็นต้นแบบของตัวละครนำจาก Fruits Basket (เธอน่ารัก ใจดี ขี้วีน และเปี่ยมล้นไปด้วยความรัก) แต่ในตอนท้ายของมังงะ เธอได้สร้างความแตกต่างให้กับตัวเองในฐานะตัวละครที่โดดเด่นและน่าจดจำอย่างแท้จริง

2. การเล่าเรื่องที่ทะเยอทะยาน: นี่อาจเป็นซีรีส์เรื่องแรกของเธอและเป็นเรื่องสั้นในตอนนั้น แต่ Natsuki Takaya ก็ไม่ได้หยุดอะไรไว้อย่างชัดเจนเมื่อเธอเขียนเรื่องนี้ เรื่องราวเกี่ยวข้องกับเนื้อหาที่มืดมนและชอล์คเต็มไปด้วยการหักมุมและการเปิดเผย ซึ่งหนึ่งในนั้นที่ฉันลืมไปแล้วและรู้สึกประหลาดใจอย่างมากในระหว่างการอ่านซ้ำครั้งนี้ ฉันจะบอกว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่สามารถทำอาหารได้จนกว่าจะถึงเล่มที่สอง แต่เมื่อสิ่งต่าง ๆ เริ่มดำเนินไป คุณจะต้องสนุกสุดเหวี่ยง!

3. บทสรุปที่น่าสะเทือนใจ: Tokyopop เผยแพร่ Phantom Dream เป็นภาษาอังกฤษในช่วงปี 2008-2010 ดังนั้นมันจึงเป็นเวลาอย่างน้อย 9 ปีแล้วตั้งแต่ฉันเริ่มอ่านมัน อย่างที่ฉันพูดไป มีหลายสิ่งที่ฉันลืมไปแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่ติดอยู่กับฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมาคือตอนจบของซีรีส์ เมื่ออ่านซ้ำสำหรับบทวิจารณ์นี้ ฉันพบว่าบทสรุปนั้นเจ็บปวดพอๆ กับตอนที่ฉันอ่านครั้งแรก ฉันไม่อยากสปอยล์ตรงนี้ เอาเป็นว่าจบได้อย่างสวยงามสำหรับซีรีส์ที่เกี่ยวกับการให้อภัย ความหวัง และพลังแห่งความรัก

แม้จะไม่แรงเท่ากับผลงานช่วงหลังๆ ของ Takaya อย่าง Fruits Basket หรือ Twinkle Stars แต่ Phantom Dream ก็เป็นหนังสือที่น่าสนใจและมีอะไรให้เพลิดเพลินมากมายแม้จะมีข้อบกพร่องก็ตาม ตอนนี้อาจจะติดตามได้ยากสักหน่อย แต่ฉันขอแนะนำให้แฟน ๆ ของ Fruits Basket ลองอ่านดูเพื่อดูว่า Natsuki Takaya เริ่มต้นอย่างไร

รีวิวซีรี่ย์ Kamen Tantei

บุคคลลึกลับในหน้ากากและผ้าคลุมซึ่งมีความคล้ายคลึงกับหน้ากากทักซีโดโดดเด่น ปรากฏตัวในเวลาที่เขาต้องการเพื่อช่วยไขคดีใดๆ เขาคือนักสืบสวมหน้ากาก ทาโร่ ซูซูกิ และเขาเป็นตัวละครในโลกของมังงะเรื่องนี้ เขียนบทโดยมัตสึกิ อากิโนะ ผู้ซึ่งน่าจะรู้จักกันดีในฐานะผู้สร้างซีรีส์เรื่อง Pet Shop Of Horrors Kamen Tantei เป็นการผสมผสานที่เหนือจริงขององค์ประกอบจากการ์ตูนเรื่องลึกลับ การ์ตูนเรื่องเหนือธรรมชาติ และการ์ตูนเรื่องสยองขวัญ ทั้งหมดนี้ผสมผสานกันเพื่อสร้างคำบรรยายเมตาเกี่ยวกับการเขียนและความสัมพันธ์ ผู้เขียนมีตัวละครของพวกเขา

เรื่องย่อ:

ฮารุกะ (ฮารุ) และมาซาโตะเป็นสมาชิกคนเดียวของชมรมนวนิยายลึกลับในโรงเรียนมัธยมของพวกเขา และพวกเขาร่วมกันเขียนเรื่องราวที่ชนะการประกวดงานเขียนและมีกำหนดตีพิมพ์! ขณะที่ทำงานแก้ไขการเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่แนะนำโดยบรรณาธิการ เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งเสียชีวิตด้วยการฆ่าตัวตาย แต่ฮารุสงสัยว่าแท้จริงแล้วนี่เป็นการฆาตกรรม และมั่นใจว่าในฐานะผู้สนใจรักนิยายลึกลับ พวกเขาคือคนที่สมบูรณ์แบบในการไขคดี แม้ว่าเธอจะมั่นใจ แต่การสืบสวนของพวกเขากลับไม่เป็นไปด้วยดี พวกเขาถูกไล่ออกจากที่เกิดเหตุฆ่าตัวตาย ส่วนมาซาโตะตกใจเมื่อวิญญาณของหญิงสาวที่ตายแล้วปรากฏตัวต่อหน้าเขา แม้ว่าฮารุจะยืนยันว่าผีไม่มีอยู่ในเรื่องลึกลับก็ตาม สิ่งต่าง ๆ ยิ่งแปลกประหลาดขึ้นไปอีกเมื่อนักสืบสวมหน้ากากลึกลับซึ่งดูเหมือนตัวละครหลักในเรื่องที่พวกเขากำลังเขียนอย่างน่าสงสัยปรากฏตัวขึ้นและบอกว่าเขาอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยพวกเขาในการเปิดเผยตัวคนร้าย

Kamen Tantei เป็นซีรีส์ที่เบลอเส้นแบ่งระหว่างนิยายกับความเป็นจริง ทำให้บางครั้งยากที่จะบอกได้ว่าฉากที่ปรากฎนั้นเป็นสิ่งที่แท้จริงแล้วคือ Kamen v 3 ที่เกิดขึ้นจริงกับตัวละคร หรือหากเป็นการแสดงอุปมาอุปไมย บางอย่างจากเรื่องราว ตัวละครนำกำลังเขียนหรือบางสิ่งจากความฝัน เรื่องราวทั้งหมดเป็นตอนๆ โดยแต่ละบทจะแนะนำการฆาตกรรมหรืออาชญากรรมครั้งใหม่ให้ฮีโร่ของเราแก้ไข แม้ว่าซีรีส์นี้จะเต็มไปด้วยนวนิยายแนวลึกลับ เช่น เกาะที่โดดเดี่ยวหรือกระท่อมที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ เรื่องราวส่วนใหญ่ไม่เป็นไปตามเกณฑ์ของการฆาตกรรมปริศนาแบบดั้งเดิม เนื่องจากมักมีผีหรือปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติอื่นๆ เด่นชัด เพื่อให้ฮารุสมจริง ความรำคาญอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าจะมีภาพชวนขนลุกอยู่บ้าง แต่ Kamen Tantei ไม่ใช่ซีรีส์ที่ระทึกขวัญมากนัก เนื่องจากความตายและความโกลาหลส่วนใหญ่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง แทนที่จะเป็นซีรีส์ที่ไม่เคารพ ล้อเลียนประเพณีลึกลับทั่วไป และให้ฮารุกะคร่ำครวญว่าความสามารถของมาซาโตะและซูซูกิในการเห็นผีทำให้ฆาตกรถูกเปิดเผยก่อนที่เธอจะมีโอกาสตรวจสอบเบาะแสและอนุมานถึงตัวฆาตกรด้วยตัวเธอเอง

ฮารุเป็นคนตื่นเต้นและชอบความท้าทายในการไขปริศนา และเธอจะมุ่งตรงไปที่การสืบสวนทุกครั้ง โดยลากมาซาโตะที่ขี้อายกว่าไปกับเธอด้วย Masato มีความละเอียดอ่อนและนำองค์ประกอบทางอารมณ์มาสู่งานเขียนของพวกเขา โดยสร้างความสมดุลระหว่างการมุ่งเน้นที่ตรรกะและการอนุมานของ Haru ทั้งสองทะเลาะกันเป็นครั้งคราวเกี่ยวกับวิธีการเขียนที่แตกต่างกัน แต่พวกเขาร่วมกันสร้างทีมที่แข็งแกร่งและพวกเขามี Taro Suzuki ที่จะประกันตัวพวกเขาจากปัญหาใด ๆ ที่พวกเขาจัดการได้

ฉันไม่คิดว่าฉันจะสปอยล์มากนักเมื่อฉันเปิดเผยว่าทาโร ซูซูกิไม่ใช่คนจริง แต่จริงๆ แล้วเป็นการแสดงออกของตัวละครนักสืบที่ฮารุและมาซาโตะได้สร้างขึ้นซึ่งมีชีวิตเป็นของตัวเอง มีหลายตัวละครในนิยายที่ปรากฏในเรื่องและตัวละครอื่นได้รับการปฏิบัติราวกับว่าพวกเขาเป็นคนจริงๆ ผู้เขียนคนอื่นๆ เป็นภาพที่มีปฏิสัมพันธ์กับตัวละครของพวกเขา และพวกเขาทั้งหมดมีความสัมพันธ์ที่แตกต่างกันบ้างกับการสร้างสรรค์ของพวกเขา ฮารุและมาซาโตะถือว่าซูซูกิเป็นผู้ช่วยประเภทหนึ่ง ซึ่งเป็นคนที่มักจะปรากฏตัวเพื่อช่วยไขปริศนาผ่านจุดวางแผนที่ยุ่งยากที่พวกเขาคิดขึ้น พวกเขาให้ความสามารถและทักษะใหม่ ๆ แก่เขาเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาประสบปัญหาเพื่อที่เขาจะได้ช่วยเหลือพวกเขาและเขาก็กลายเป็นแมรี่ซูในตอนท้ายของซีรีส์ ในอีกด้านหนึ่ง นักเขียนปริศนาที่ปรากฏในเล่มแรกมองตัวละครนักสืบของเขาด้วยความดูถูก ในสิ่งที่น่าจะเป็นการอ้างอิงถึง Sir Arthur Conan Doyle ผู้โด่งดังที่เกลียดการเขียนตัวละครที่รักของเขา Sherlock Holmes นักเขียนคนนี้ได้ฆ่านักสืบของเขาและจากนั้นเมื่อเขายอมจำนนต่อแรงกดดันจากสาธารณะและตัดสินใจที่จะเขียนเรื่องใหม่สำหรับตัวละครนี้ เขาพยายามที่จะทำลายข้อห้ามนิยายลึกลับขั้นสูงสุดด้วยการทำให้นักสืบเป็นฆาตกร บาปที่นักสืบไม่สามารถปล่อยให้ลอยนวลได้ ตัวละครนักสืบอื่น ๆ ที่เราพบอธิบายว่าผู้เขียนของพวกเขาเป็นคู่แข่งของพวกเขาและเป็นคนที่สามารถหักหลังพวกเขาได้ทุกเมื่อโดยตัดสินใจที่จะฆ่าพวกเขาหรือยุติซีรีส์ของพวกเขา ความสัมพันธ์ระหว่างนักเขียนและผู้สร้างที่ต่อสู้กันนี้เหมาะสำหรับช่วงเวลาที่คุณมีปัญหาในการเขียนฉากหรือคิดพล็อตเรื่องลึกลับที่ฉลาดแต่สมจริง แต่มีตัวละครที่ฉันรู้สึกว่าอธิบายความสัมพันธ์ได้ดีกว่า ผู้เขียนมีกับงานของพวกเขา ผู้เขียนแฟนตาซี มิยาบิ ทาคามากาฮาระ ซึ่งปรากฏในเรื่องราวในเล่มที่สอง อธิบายถึงตัวละครของเธอในฐานะลูกของเธอ เธออาจนำพวกเขาเข้ามาในโลก แต่พวกเขามีอยู่นอกเหนือไปจากที่เธอต้องการ บางครั้งเธอพบว่างานเขียนของเธอได้รับผลกระทบจากสิ่งที่เธอคิดว่าตัวละครจะทำหรือพูดในสถานการณ์ที่กำหนด และจะเบี่ยงเบนไปจากแผนเดิมของเธอตามนั้น โดยยอมรับว่าตัวละครสามารถมีอิทธิพลเหนือผู้เขียนได้เช่นเดียวกับในทางกลับกัน เรื่องนี้ยังกล่าวถึงความจริงที่ว่ามีองค์ประกอบที่สามที่มีอิทธิพลต่อการดำรงอยู่ของตัวละคร: ผู้อ่าน เมื่อตัวละครออกไปนอกโลก มันก็จะไม่ได้เป็นของผู้เขียนทั้งหมดอีกต่อไป แต่ยังเป็นของผู้อ่านบางส่วนด้วย ซึ่งจะเพิ่มการตีความของตนเองเข้าไปผสม แฟนตัวยงของหนังสือของทาคามากาฮาระมีความรู้สึกรุนแรงเกี่ยวกับตัวละครบางตัวของเธอและวิธีที่เธอคิดว่าหนังสือควรดำเนินไป ซึ่งทาคามากาฮาระไม่สามารถเขียนเกี่ยวกับตัวละครเหล่านั้นได้ชั่วคราว ความสมดุลระหว่างนักเขียนและนักอ่านถูกรบกวน และตัวละครหยุด "ปรากฏตัว" สำหรับทาคามากาฮาระ อย่างน้อยก็จนกว่าสถานการณ์จะคลี่คลาย และผู้อ่านตัดสินใจที่จะสร้างตัวละครของเธอเอง แม้ว่าในเรื่องนี้ความคาดหวังของผู้อ่านจะแสดงไปในทางของผู้เขียน แต่มังงะไม่ได้ละเลยความสำคัญของผู้อ่านและเราได้แสดงให้เห็นในภายหลังในซีรีส์ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ทำให้ตัวละครมีชีวิตต่อไปแม้หลังจาก ผู้เขียนเสียชีวิตหรือหยุดเขียนเกี่ยวกับพวกเขา ตราบใดที่มีผู้อ่านที่จำได้ ตัวละครก็จะสามารถคงอยู่ตลอดไป

Kamen Tantei เป็นเรื่องแปลกและงี่เง่าเป็นการตรวจสอบกระบวนการสร้างสรรค์ที่สนุกและตัวละครที่มีความหมายต่อผู้เขียนและผู้อ่าน ฉันแนะนำซีรีส์นี้ให้กับแฟนๆ ของเรื่องลึกลับ เรื่องสยองขวัญเหนือธรรมชาติ และโดยเฉพาะกับนักเขียน และสำหรับใครก็ตามที่เป็นแฟนแฟชั่นยุค 90’s! เอาจริงๆนะ บางชุดที่เด็กๆในการ์ตูนสยองขวัญเรื่องนี้ใส่ก็สวยนะ!