โดย : “แม่ช้อยนางรำ”
|
 |
| “แม่บุญเฮือน” แม่ครัวตัวดีคนเดียวของแขวงจำปาสัก ที่ได้รับรองประกาศนียบัตร “เปิบพิสดาร” |
|
 |
ถ้าไป “หลวงพระบาง” ต้องกินอาหารป่า
ถ้าไป “จำปาสัก” ต้องกินปลาแม่น้ำโขง
บนเส้นทาง “ช่องเม็ก-ปากเซ” มีร้านอร่อย
“ช้อย” ไปรำมาแล้วเจ้าค่ะ
ไปจำปาสัก-ปากเซ ตั้งแต่ปลายปีที่ผ่านมา แต่ยังไม่ได้เขียนรายงานเจ้านายเลยว่า มีอะไรเปิบพิสดารอร่อยกันบ้าง
ก็ว่ากันสั้น..สั้น ให้เข้าใจทันทีก็ต้องเล่าอย่างนี้
ถ้าไปเที่ยวเมืองลาวเมื่อไหร่ให้เจ้านายจดจำเอาไว้ว่า ถ้าจะกินอาหารป่า ต้องไปกินหลวงพระบาง ถ้าจะกินอาหารปลา จะต้องไปกินจำปาสัก
|
 |
| “ปลาเนื้ออ่อนแม่น้ำโขง” ที่เห็นพ่อรูปหล่อยืนถือในมือคือ “ปลาเนื้ออ่อน” นะเจ้าค่ะ ดูไซด์ดูขนาดแล้วอย่าต๊กกะใจ..นี่ขนาดเด็ก..เด็ก |
| |
|
อ๊าว..เจ้านายคงจะสงสัยว่า แล้วไปเวียงจันทร์จะให้ไปกินอะไร
อ๋อ..กินซิจ้าค่ะ ที่เวียงจันทร์ไปเมื่อไหร่ ก็ให้ไปกินอาหารไทย กินอาหารเวียงจันทร์ก็ไม่แตกต่างอะไรกับกินที่..หนองคาย
ความตั้งใจของอีชั้นที่ไปจำปาสัก-ปากเซ ก็เพราะต้องการไปเยือนแผ่นดินไทยในอดีต ที่ถูกจักรวรรดินิยมฝรั่งเศสมันแย่งเอาไปจากอก เมื่อเหตุการณ์รศ120 จำไว้ลูกหลานเอ๊ย!!
ถ้าจำไม่ได้ ก็ให้ไปค้นประวัติศาสตร์อ่านกันอีกที ที่จำปาสักมีอะไรที่น่าศึกษาสนใจมากมาย
ถ้าเป็นนักประวัติศาสตร์ก็มี “เทวาลัยวัดภู” สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่พวกขอมโบราณใช้ทำพิธีประหารชีวิตบูชายัญ
ถ้าเป็นนักธรรมชาติก็ให้ไปดู น้ำตกกลางแม่น้ำโขง “คอนพะเพ็ง” กับ “ลี่ผี” สวยงามที่สุดในแม่น้ำสายนี้
แต่ถ้าเป็นนักเปิบจะพิสดาร หรือไม่พิสดารก็ไม่ต้องว่ากัน ไปจำปาสัก เขาต้องไปกินปลาแม่น้ำโขง
บ้านเรามีร้านอาหารปักหลักขึ้นป้ายว่าใช้ปลาแม่น้ำโขง
โขงไหนไม่รู้ แต่ที่อีชั้นรู้ปลาแม่น้ำโขงอร่อยที่สุดอยู่แขวงจำปาสักนี้เท่านั้น
|
 |
| “ร้านแม่บุญเฮือน” อยู่ระหว่างกิ่งทางช่องเม็ก-ปาเซ ขับรถผ่านไปใครก็เห็น |
|
|
บริเวณนี้เป็นโขงตอนบน ก่อนจะไหลหล่นลงไปสู่โขงตอนล่าง ในดินแดนเขมร เกาะแก่งมากมาย เป็นที่ชุมนุมปลาทั้งหลายสารพัด
คนลาวจับได้ทันทีก็ส่งขายในตลาดทันควัน กินปลาแม่น้ำโขงที่จำปาสัก-ปากเซ เป็นปลาสดที่สุดราวกับตกมาได้ด้วยตัวเอง อย่างไงอย่างงั้น
แต่ถึงปลาสด แต่แม่ครัวไม่แซบ จ้างก็ทำปลาไม่อร่อย
ก่อนจะถึงจำปาสัก-ปากเซ ระหว่างเส้นทางจากด่านเม็ก หรือช่องเม็ก อุบลราชธานีไม่กี่สิบกิโล บนเส้นทางที่ปลอดโปร่งโล่งใจ เพราะรถลาไม่ค่อยมี เห็นมีแต่ควาย มีร้านอาหารปรงด้วยปลาแม่น้ำโขงอร่อยอยู่เจ้าหนึ่งชื่อว่าร้าน “แม่บุญเฮือน”
ร้านนี้ถ้าผ่านไปแขวงนี้ บ่อนนั้นเจ้านายห้ามขับรถเลยผ่านไปอย่างเด็ดขาด
เมนูอร่อย ร้าน “แม่บุญเฮือน” ส้มตำ (ลาวแท้..แท้) ลาบหมู (แม่บุญเฮือนรู้ คนไทยนิยมกินหมู มากกว่าควาย) ห่อหมกปลาตัวเล็กตัวน้อย ผัดเผ็ดปลา? ต้มยำปลา? แล้วก็เชิงปลากรายทอดกรอบ
|
เมนูที่ว่านี้ เจ้านายอย่าตกใจว่าสั่งมาทำไมเยอะแยะ ขอบอกว่าสั่งเถิดเจ้าค่ะ สั่งมาเท่าไหร่ก็เกลี้ยงจานกลับไปเท่านั้น แล้วสนนราคาก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญ ที่นี่จ่ายกันเป็นเงินกีบเพราะฉะนั้น มาตรฐานค่าครองชีพจึงเป็นกีบสแตนดาร์คเจ้าคะ
เจ้านายสังเกตุมั้นเจ้าค่ะว่า ทำไมอีชั้นเขียนเมนูที่ลงท้ายด้วยปลาจะต้องมีเครื่องหมาย “ปรัศนี” (?) ความหมายก็คือสงสัยหรือคำถาม
เหตุผลที่อีชั้นต้องใช้เครื่องหมายนี้ก็เพราะ ที่นี่จะระบุปลาเฉพาะเจาะจงไม่ได้ วันไหนจับได้ปลาอะไร ก็ขายปลาไอ้นั้น เพราะฉะนั้นบางวันก็มีปลากด บางวันก็มีปลากัง บางวันก็มีปลาอย่างที่คนบ้านเราไม่รู้จักกัน
แต่จะเป็นปลาอะไรก็ช่างมันเถอะเจ้าค่ะ “แม่บุญเฮือน” แม่ทำอร่อยทั้งนั้น ที่สำคัญจะต้องจำชื่อบ่อนหรือชื่อด่านของร้านนี้ไว้ให้ดี
ร้านแม่บุญเฮือนอยู่ที่ “บ้านขี้นาค” คนที่พาอีชั้นไปเปิบอ้างว่า
..พญานาคมากินปลาแม่น้ำโขงนี้ อร่อยเสียจนขี้แตกขี้แตน..จริงหรือไม่จริงก็ว่ากันไป คนก็อาจจะเป็นอย่างพญานาคได้เหมือนกัน เพราะแม่บุญเฮือนทำอร่อยได้อย่างนั้นนะเจ้าค่ะ เจ้านาย..
“แม่ช้อยนางรำ” (SANTI_MAGCHOICE@HOTMAILCOM) |
น้ำสลัดผลไม้
น้ำสลัดเธาซั่นไอส์แลนด์
น้ำสลัดใสญี่ปุ่น
เม็กซิกันมายองเนส
ส่วนผสมหลัก
